درک جفت های عمده

تخم مرغ بارور، مرغ مادر

هدف اصلی از پرورش مرغ های مادر، تولید تخم مرغ است. در تعریف، یک تخم مرغ خوب یک تخم مرغ بارور است. قابلیت باروری، درصدی از تخم مرغ های حاصل که بارور هستند را شامل می شود که در تولید طیور بسیار پر اهمیت است. اگر تخم مرغی بارور نباشد واجد جنین نبوده و قابلیت جوجه درآوری نخواهد داشت.
به طور خلاصه قابلیت جوجه درآوری در حدود 8 درصد پایین تر از باروری است چرا که برخی جنین جوجه ها در طی انکوباسیون از بین می روند. حتی اگر 93 درصد از تخم مرغ ها این قابلیت را داشته باشند، تنها 85 درصد از آنها به جوجه تبدیل می شود. ( هچ ) این مثال درک جفت های عمده به نوعی بیانگر این مطلب است قابلیت باروری تا چه اندازه از لحاظ کیفیت بایستی بالا باشد تا به میزان بالاتر از میانگین هچ بتوان دست پیدا کرد.
مرغ های مادر و خروس ها در طی دوره باروری می بایست در بهترین شرایط تغذیه ای و پرورشی نگهداری شوند. سیستم تولید مثلی طیور به محیط اطراف وابستگی زیادی دارد که در شرایط ضعیف پرورش باعث تحلیل و تضعیف سیستم تناسلی می شود. به عنوان مثال شرایط محیطی می تواند در کاهش یا افزایش اندازه بیضه در خروس توسط چین خوردگی های متعدد نقش داشته باشد.
شناخت اساس فیزیولوژی تولید مثل در هر دو جنس نر و ماده و عوامل متعدد محیطی در طی روند باروری در پرورش طیور در بهره گیری از اصول صحیح مدیریتی و پرورشی گله اهمیت دارد. در این مقاله سعی شده است تا چکیده ای از مراحل فرآیند تشکیل یک تخم مرغ بارور با تکیه بر روند فیزیولوژیکی تولید مثل ارایه گردد. بدیهی است که داشتن این مطالب در درک تاثیر عوامل محیطی پرورش مسیر باروری و تولید جوجه سالم اهمیت به سزایی خواهد داشت. هر باروری در هر حیوان به تولید تخمک از جنس ماده و اسپرم از جنس نر وابسته است. هر مشکلی در تخمک یا اسپرم سبب کاهش باروری می شود.

دستگاه تولید مثل خروس
دستگاه تولید مثل خروس در مقایسه با انسان یا سایر پستانداران بسیار ساده تر است.
وظیفه خروس در باروری تولید اسپرم زنده در بیضه ها و انتقال کارآمد آنها به کلواک مرغ ها در طول جفت گیری می باشد. بر خلاف وضعیت بیضه ها در اغلب پستانداران، بیضه های خروس در عمق حفره بدنی قرار دارند و در دمای متعادل بدن، ( حدود 41 درجه سانتی گراد ) فعالیت می کنند. بیضه ها در نزدیکی کلیه ها قرار دارند و پیش از بلوغ کاملا کوچک هستند و هر یک تنها 1 تا 2 گرم وزن دارند. رشد جنسی در خروس ها شامل 3 مرحله است:
پیش از بلوغ ( 13 تا 14 هفتگی ): رشد تدریجی بیضه و افزایش سلول های سرتولی
بلوغ ( 14 تا 24 هفتگی ): رشد سریع بیضه، آغاز تولید منی
بعد از بلوغ: کامل شدن رشد بیضه در حین هفته 30 که تا هفته 40 به همان اندازه بوده اما بعد از آن شروع به جمع شدن می کند.
ارتباط مستقیمی بین تولید اسپرم و اندازه بیضه وجود دارد و نیز تا حدی همبستگی مثبتی با بدن دارد. تولید روزانه اسپرم حدود 100 میلیون به ازای هر گرم از وزن بیضه است. تولید اسپرم صرف نظر از جفت گیری یا دفعات اسپرم گیری به طور نسبی ثابت است. بنابراین با افزایش تعداد جفت گیری هر انزال حاوی اسپرم کمتری خواهد بود. اگر بیش از 2 تا 3 انزال صورت نگیرد، اسپرم ذخیره شده در مجرای وابران باز جذب می شود. در طی جفت گیری یا جمع آوری اسپرم برای تلقیح مصنوعی، مایه منی به طور مستقیم از مجرای وابران به برجستگی جنسی در کلواک مکیده می شود. چنین مکشی توسط مایع لنفاوی ایجاد می شود. به طور معمول مایع منی سفید و کدر است، اما می تواند روشن و آبکی باشد که در این صورت نشانه کاهش غلظت اسپرم است.
هورمون تستوسترون به وسیله بیضه ها تولید می شود و چرخه تولید مثل تحت کنترل دوره نوری است ( مشابه مرغ). اندازه تاج شاخص مهمی از سطح تستوسترون و به عنوان معیاری برای ارزشیابی مرحله بلوغ است. کیفیت اسپرم و مطلوب بودن از لحاظ میزان و تحرک به عواملی از جمله نژاد، محیط، مدیریت، تغذیه و ژنتیک وابسته است.

دستگاه تولید مثل مرغ
مرغ ها در مقایسه با اسپرم های تولیدی خروس ها، تخم های کمتری دارند آزاد می کنند، اما در طی 40 هفته تولید، مرغ مادر در حدود 180 عدد تخم مرغ تولید می کند. تولید تخم مرغ به 25 ساعت زمان نیازمند است. از آنجایی که تشکیل هر تخم مرغ به 24 ساعت زمان نیاز دارد حتی بهترین مرغ ها هم در خلال دوره تولید نمی توانند در طول شبانه روز بیش از 1 تخم مرغ بگذارند.
مرغ بالغ تنها یک تخم دان و مجرای تخم دانی فعال دارد که در سمت چپ در انتهای حفره بدن و مجاورت کلیه چپ قرار گرفته است. در طی دوره پرورش حدود 20 هزار و اووسیت رشد می کند که تنها 2000 عدد از آنها با چشم غیر مسلح قابل دیدن اند. در نیمچه های در حال رشد این اووسیت ها حداقل توسعه را پیدا می کنند.
در طی بلوغ سلسله مراتبی از تخمک توسعه می یابد که توالی تخمک ها برای تخمگذاری را فراهم می کند.
در مرغ بالغ وزن تخم دان حدود 35 گرم می باشد که از 3 تا 4 فولیکول بالغ بزرگ و یکسری فولیکول شامل 8 تا 12 فولیکول با اندازه های کوچک تر تشکیل شده درک جفت های عمده است. حاوی لایه های متراکمی از زرده می باشند که به طور پی در پی در آنها ذخیره شده است. اگر رنگ های محلول در چربی با رنگ متفاوت را به صورت روزانه در اختیار مرغ قرار دهیم ذخیره پی در پی این مواد مشهودتر خواهد بود. بیشترین حجم فولیکول که شامل 50 درصد چربی و 50 درصد پروتئین در هر واحد از ماده خشک می باشد، در طی 3 تا 4 روز پیش از تخمک گذاری ذخیره می شود.
مجرای تخم دانی به تخم دان متصل نیست، از این رو زمانی که فولیکول ها رها می شوند باید در قسمت شیپور مانند مجرای تخم دان که اینفاند یبولوم نامیده می شود، بیفتد. علت عدم توانایی وارد شدن تخمک به داخل مجرای تخم دانی اغلب به دلیل رد شدن هم زمان چندین تخمک می باشد که متاسفانه این عارضه برخلاف مرغ های تخمگذار تجاری بیشتر در گله های مرغ مادر گوشتی بروز می کند.
اینفاندیبولوم حاوی غدد ذخیره اسپرم می باشد. آلبومین در بخش بعدی مجرای تخم دانی که مگنوم نامیده می شود تشکیل می گردد، در حالی که غشاء های پوسته در نواحی میانی ایستموس تشکیل می شوند.
زمان عمده تشکیل تخم مرغ صرف تشکیل پوسته تخم مرغ می شود که بالغ بر 15 تا 18 ساعت زمان لازم است تا مواد تشکیل دهنده پوسته تخم مرغ رسوب کند. سرانجام رنگ دانه های پوسته در طول 2 تا 3 ساعت آخر قبل از تخمگذاری ترشح می شوند.
همان طور که ذکر شد زرده های نابالغ در شرایط مساعد پرورش در حین 19 روز رشد می کنند و تا 35 میلی متر می رسند و به کیسه زرده تبدیل می شوند. با رشد کیسه، مواد مغذی شامل آب، شکر، چربی، پروتئین، ویتامین و مواد معدنی از طریق خون جذب می شوند که برای رشد جنین ضروری هستند.
کیسه زرده با غشاء پری ویتلین ( غشاء زرده ) پوشیده شده است که این غشاء ترمیم مواد مغذی را در یک کحفظه توپ مانند نگهداری می کند. قسمت قابل دید غشاء پری ویتلین لایه ژرمینال است که به شکل یک لکه کوچک سفید به اندازه نصف یک پاک کن در سطح کیسه زرده مشاهده می شود. باروری در این ناحیه صورت می گیرد و رشد و تکامل جنین آغاز می شود.

تشکیل تخم مرغ بارور
پس از جفت گیری، اسپرم وارد لوله رحمی می شود و غدد ذخیره ساز اسپرم وظیفه نگهداری را بر عهده دارند. تنها اسپرم با قابلیت شناوری مطلوب می تواند خود را به این نقطه برساند. این غدد می توانند تا حدود یک میلیون اسپرم را در خود ذخیره کنند. اسپرم ها در این غدد زنده می مانند و تا 3 هفته قابلیت تولید تخم مرغ بارور را دارند. یک مرغ تا 3 تا 4 روز پس از جفت گیری قادر به بارور شدن است لذا هر مرغ برای باروری هر 3 روز یک بار می بایست امکان جفت گیری داشته باشد. اسپرم از بین لایه تخم نفوذ نمی کند، بلکه خود را از لوله تخم بر به اینفاند یبولوم می رساند تا به کیسه زرده بپیوندد.
اسپرم با غشاء زرده ممزوج می شود و سوراخی ایجاد می کند که تخم به آن می رسد. صدها اسپرم می توانند خود را به کیسه زرده برسانند. در واقع هر چه درصد بیشتری اسپرم به کیسه برسند درصد باروری بیشتری را در پی دارند و حدود 30 اسپرم می بایست به نزدیک لایه ژرمینال برسند تا این که 95 درصد باروری بروز کند. گرچه در واقع تنها یک اسپرم برای بارور ساختن یک تخم لازم است، اما قابلیت بارور شدن تخم توسط دستیابی و نفوذ تنها یک اسپرم، بسیار پایین است. پس از محدود 15 دقیقه کیسه، اینفاندیبولوم را ترک می کند (بارور، غیربارور ) و سفیده غشاء را بعد از چندین ساعت از مگنوم، ایستموس و بخش رحمی اویدوکت دریافت می کند. زمانی که مرغ یک تخم بارور تولید می کند جنین جوجه در حین 25 ساعت رشد می کند و در حدود 20 سلول جنین یک ارگانیسم زنده که قادر به تنفس را پدید می آورند. در صورت حمل درست تخم های بارور و انکوباسیون مناسب یک جوجه سالم به دست خواهد آورد.
صرف نظر از روش پرورش و مدیریت مرغ و خروس که مبحث گسترده و حائز اهمیتی است. موفقیت در تولید مثل با شکستن تخم مرغ در مزرعه یا جوجه کشی تعیین می گردد. شکستن تخم مرغ ابزاری برای تعیین باروری درک جفت های عمده قبل از قرار دادن تخم مرغ در دستگاه جوجه کشی و نیز تعیین تلفات اولیه جنین پس از 5 تا 7 روز از خواباندن تخم مرغ ها در دستگاه جوجه کشی می باشد.
در مورد تخم مرغ تازه، پوسته به دقت شکسته نشده و زرده را در بین پوسته یا کف دست می چرخانند تا صفحه رویانی به طور واضح مشخص شود. در تخم مرغ بارور صفحه رویانی به صورت برجسته به رنگ سفید یا کمی روشن تر از رنگ زرد اطراف آن می باشد. در تخم مرغ غیربارور رویان مشخص است، اما فاقد علایم ذکر شده می باشد.
باروری حقیقی عبارت است از درصدی از تخم مرغ های مورد بررسی که بارور بوده اند. برای هر گله مادر باید حداقل 60 تخم مرغ مورد بررسی قرار گیرند. 5 تا 10 روز بعد از خواباندن تخم مرغ ها در دستگاه جوجه کشی می توان تعداد تخم مرغ های بارور، غیربارور و نیز تلفات اولیه را مشخص نمود.
بدین منظور تخم مرغ ها به دقت شکسته شده و صفحه رویانی یا جنین در داخل پوسته یا روی کف دست مورد بررسی قرار می گیرند. تخم مرغ های غیربارور رنگ اصلی زرده را حفظ می کنند و در مقایسه با تخم مرغ های تازه کمی متفاوت به نظر می رسند.
صفحه رویانی به طور کامل متمایز و کوچک است در تخم مرغ هایی که جنین آنها در روز اول تلف شده، قطر صفحه رویانی بیشتر و صفحه رویانی به خودی خود مشخص نیست. زرده اغلب رنگ روشن دارد و در برخی موارد دارای لکه هایی است. در زمان نور بینی ( Candlling ) در سن 7 روزگی مجموع تعداد جنین های قابل مشاهده شده درصدی از تخم مرغ های مورد بررسی قرار گرفته، به عنوان درصد باروری نوربینی بیان می شوند. تخم مرغ ها را می توان بعد از خروج جوجه از تخم مرغ مورد بررسی قرار داد. در این صورت سن دقیق تلفا جنین به تلفات اولیه/میانی/انتهایی تقسیم می شود که به ترتیب اشاره به سن 1 تا 7 و 8 تا 14 و 15 تا 21 روزگی دارد.
پس از 21 روز قرار گرفتن تخم مرغ ها در دستگاه، تمایز تخم مرغ های غیربارور و تلفات اولیه جنینی بسیار سخت است.
تعیین سن مرگ و میر جنین از لحاظ رفع مشکلات جوجه درآوری و تشخیص آن ( به عنوان مثال نقص در مدیریت یا تغذیه ) بسیار مهم است اگر طبق روال معمول فرض کنیم که هیچ بیماری در گله وجود ندارد، بنابراین مرگ و میر اولیه جنین مربوط به شرایط نامناسب نگهداری تخم مرغ، دست کاری تخم مرغ و شرایط نامناسب دوره پیش جوجه کشی می باشد.
از طرف دیگر تلفات جنینی دوره میانی ( 7 تا 14 روزگی ) که به طور معمول به ندرت مشاهده می شود مربوط به کمبود ویتامین ها در جیره مرغ مادر است. مرگ جنین در 15 تا 21 روزگی بیشتر به شرایط جوجه کشی و به ندرت به مدیریت گله مادرگوشتی یا تغذیه مربوط است.
دست یابی به یک باروری مطلوب و مقرون به صرفه در گله مرغ هایی که هدف اصلی پرورش می باشد، امروزه با درک علت های موفقیت و شکست در باروری مطلوب به عنوان امری قابل کنترل همواره امکان پذیر می باشد و ارزیابی آن با کنترل مسیرهای پرورشی و تولید مثلی در هر دو جنس نر و ماده به بهبود این امر کمک می کند.

KZ-19 * 15W رنگ آمیزی لامپ های متحرک

KZ Lighting Limited یکی از تولید کنندگان پیشرو و تامین کنندگان از چراغ رنگی KZ-19 * 15W است که به رهبری KEZUN هدایت می شود، خوش آمدید به عمده فروشی KZ-19 * 15W رنگ چراغ حرکت نور سر از کارخانه ما. KZ-19 * 15W لامپ رنگی حرکت نور سر 1. Mode کنترل: DMX، استاد / برده، صدا فعال 2.Pan: .

جزئیات محصول

KZ Lighting Limited یکی از تولید کنندگان پیشرو و تامین کنندگان از چراغ های رنگ KZ-19 * 15W است که به رهبری KEZUN هدایت می شود، خوش آمدید به عمده فروشی KZ-19 * 15W رنگ آمیزی چراغ سر رهبری از کارخانه ما.درک جفت های عمده

KZ-19pcs * 15W لامپ رنگی حرکت نور سر

* 15 وات 15 فوت در دقیقه

ولتاژ: AC100-240v، 50-60hz

مصرف برق: 300 وات

منبع نور: 19 15W روشنایی بالا 4-1 لامپ مهره RGBW

کنترل: DMX512 / master-slave / self-walking / کنترل صدا

زاویه پرتو: 6 درجه

فلاش استروب: 0 تا 25 بار در ثانیه

سیستم مخلوط رنگ غیر قطبی RGBW

کانال ها: 18 کانال بین المللی DMX

دمای کار: 25 تا 40 درجه سانتی گراد

عمر خدمات: 5،0000 ساعت

محدوده موبایل: سطح 540 درجه + 16 بیت خوب تنظیم،

عمودی: 270 درجه + 16 بیت

ضد آب درجه: IP20

اندازه بسته بندی: 494 * 358 * 253mm

وزن خالص: 15 کیلوگرم

Foshan Kezun Stage Lighting Equipment Co.، Ltd. یکی از تولید کنندگان پیشرو و تامین کنندگان kz-19 * 15w رنگ آمیزی لامپ های متحرک aopulan سر، خوش آمدید به عمده فروشی kz-19 * 15w رنگ چراغ در حال حرکت سر از کارخانه ما است.

تگ های محبوب: kz-19 * 15w چراغ های رنگی در حال حرکت تولید کننده نور، تولید کنندگان، تامین کنندگان، کارخانه، عمده فروشی، aopulan

درک جفت های عمده

اگر در جستجوی عسل طبیعی خالص و اصل کوهستان باشید در بی20 با این برند مواجه می شوید.

شاید مارک های بسیاری از عسل طبیعی را دیده باشید، و درنهایت تحت تأثیر کیفیت عالی عسل طبیعی قرار خواهید گرفت.

شما می توانید از آزمایشات خانگی خود برای بررسی کیفیت عسل استفاده کنید و کیفیت آن را بررسی کنید.

قطعا ما عسل های طبیعی را به هر کسی که می خواهد یک زندگی طبیعی سالم داشته باشد توصیه می کنیم.

یکپارچگی عسل هنگام نگه داشتن روی ناخن انگشت نشان داده می شود.

عسل تقلبی به راحتی می ریزد اما عسل خالص برای مدت طولانی مانند قطره شکل خود را حفظ می کند .

این ویژگی را فقط در مورد عسل خالص پیدا خواهید کرد.

تجربه نشان می دهد که وقتی عسل طبیعی را داخل لیوان آب هم بزنید چه اتفاقی می افتد.

عسل خالص مانند یک توده بزرگ ته نشین می شود و به راحتی حل نمی شود در حالی که عسل تقلبی که شربت شکر دارد، حالت توده ای خود را از دست می دهد و خیلی زود حل می شود.

یک آزمایش پیشرفته افزودن ید به عسل است (محلول در آب) اگر نشاسته یا گلوکز اضافه شده باشد، آبی می‌شود، اما عسل طبیعی بدون تغییر باقی می‌ماند.

لطفاً امتحانش کنید و هرگز به مارک های تقلبی باز نخواهید گشت، ما این عسل های طبیعی گروه زنبورداران بی20 را فقط برای کسانی توصیه می کنیم که ارزش سلامتی را درک می کنند.

اندازه بازارِ فارکس: برتری یک معامله ‌گر

عمق و اندازه بازار فارکس، آن را به یک بازارِ معاملاتیِ ایده ‌آل تبدیل کرده است. نقدینگی آن، خرید و فروشِ بدون تاخیرِ ارزها را برای معامله ‌گران آسان کرده است. این باعث ایجادِ اسپردهای کم، برای نرخ های مناسب می ‌باشد. قیمت های پایین، دامنه ‌ی وسیع نسبت به بازارهای مختلف و زمان معاملاتی انعطاف پذیر، آن را به بازاری تبدیل کرده که به طور متناوب و پیوسته در آن معامله انجام می‌شود. این مقاله، عظمتِ بازارِ فارکس را نشان خواهد داد، که درکِ بهتری از مکانیک پشتِ آن را در یک مقیاسِ کلان امکان پذیر می‌کند. در نهایت پایه‌ ی محکمی را برای معاملاتِ فارکس برای معامله ‌گرانِ مبتدی تا پیشرفته، ارائه می‌کند.

اندازه بازارِ فارکس چقدر بزرگ بوده و ارزشِ آن چقدر است؟

بر طبقِ گزارشِ سه ماهه ‌ی ۲۰۱۶ بانکِ تسویه حسابهای بین المللِ، مبلغ معاملات در بازارِ ارزِ خارجی، ۵.۱ تریلیون دلار در روز به طور میانگین می ‌باشد. نسبت به گزارشِ قبلی در سال ۲۰۱۳ که ۵.۴ تریلیون دلار بوده، این رقم کاهش یافته است. تنها تعداد کمی از کشورها هستند که بیشترین حجم معاملات فارکس را تشکیل می‌ دهند. نمودارِ زیر، میزهای معاملاتی اصلیِ جهانی را به عنوان درصدی از میانگینِ کلِ حجم معاملاتی، ترسیم کرده است.

از دیدگاهِ یک معامله‌ گر، سرمایه گزاری بازارِ بزرگِ فارکس نوسان کمتری دارد چون معاملات بزرگ، تاثیر چندان قابل توجهی بر قیمت بازار ندارند. بازارهای کوچکتر تقریبا به آسانی، می توانند تحت تاثیر سازمان ها یا معامله ‌گران بزرگ قرار گیرند، با این حال در بازارِ فارکس، این تاثیر نسبتا کاهش می‌ یابد.

بازارِ فارکس از چند جزء اصلی تشکیل شده است. موثرترین آنها بانکها هستند. بازارِ بینِ بانکی، بیشترین حجمِ معاملات ارزی خارجی را در فضای ارزی، در بر می‌گیرد. این شامل معامله بین بانک ها، معامله برای مشتریها و تسهیلِ معاملات توسط میزهای شخصیِ آنها، می‌باشد. بانک آمریکا، بیشترِ سهمِ این بازار را کنترل می‌کند. بانک های مرکزی، مدیرانِ سرمایه گذاری، هج فاندها، شرکت ها و در نهایت معامله‌ گرانِ خرده فروش، بقیه ‌ی بازار را تشکیل می‌دهند. تقریبا ۹۰% از این حجم، توسط سوداگرانِ ارز ایجاد شده است که بر روی حرکت قیمت میانِ روز، سرمایه گذاری می‌کنند.

به عنوان معامله ‌گرانِ خرده درک جفت های عمده فروش، درکِ عظمتِ اندازه بازار فارکس ، برای موفقیت در استراتژی معاملاتی خود و همچنین درک این موضوع که چگونه مولفه های مختلف با یکدیگر در یک مقیاس بزرگتر تعامل می‌یابند، برای شما ضروری می‌باشد.

حجم معاملاتِ فارکس

معامله ‌گرانِ سایرِ بازار ها، به دلیل سطح بسیار بالایِ نقدینگی بازار فارکس، جذب فارکس می‌ شوند. نقدینگی مهم است چون به معامله ‌گران این امکان را می ‌دهد که به آسانی در ۲۴ ساعتِ شبانه روز، ۵ و نیم روز در هفته به یک پوزیشن وارد و یا از آن خارج شوند. این امر، حجم بالای معاملات را برای ورود به معاملات و خروج از آنها بدون نوسان های زیاد قیمت، امکان پذیر می‌سازد، چرا که نوسان بالای قیمت در بازاری درک جفت های عمده دیده می‌شود که نقدشوندگیِ پایینی دارد. این بدین معناست که شما به دلیلِ کمبودِ خریدار، هرگز در یک پوزیشن گیر نمی کنید. این نقدینگی می‌تواند از یک نشست معاملاتی به نشست معاملاتی دیگر و از یک جفت ارز به جفت ارزِ دیگری، متغیر باشد.

جفت ارزهای EUR/USD (یورو/دلار آمریکا) و USD/JPY (دلار آمریکا/ین ژاپن) به عنوانِ جفت ارزهایی که بیشتر معامله می‌شوند، تقریبا ۴۱% از همه ‌ی معاملات فارکس را به طور سالیانه به خود اختصاص داده اند. با توجه به مقیاسِ اندازه کل بازارِ فارکس، این یک درصدِ شگفت انگیز است. یک حقیقت شگفت انگیزِ دیگر، این است که بیشتر جفت ارزهایی که در نمودار زیر نشان داده شده اند، ارزهای مقابلِ دلار آمریکا می‌باشند.

دلار آمریکا، ۸۵% از حجم معاملات فارکس را تشکیل می‌دهد. یورو تقریبا با ۴۰% از حجم معاملات، در رتبه دوم و ین ژاپن، جایگاه سوم را دارد که تقریبا ۲۰% از معاملات را به خود اختصاص می‌دهد. با حجم معاملاتی که اساسا بر دلار آمریکا، یورو و ین متمرکز شده ‌اند، معامله ‌گران فارکس می‌توانند توجه خود را بر تعداد کمی از جفت ارزهای اصلی معطوف نمایند. علاوه براین، نقدینگی بالایی که در فارکس یافت می‌شود، به روندهای طولانی و به خوبی تعریف شده ای منجر می‌شود که به روشهای تحلیلِ تکنیکال و نمودار، به خوبی واکنش نشان می‌دهد.

چگونه می‌توان از مزایایِ بازار فارکس بهره مند شد

معامله ‌گرانی که مشتاق هستند که بر اساس مزایایی سرمایه گذاری کنند که به همراه حجم و اندازه‌ مطلقِ بازارِ فارکس حاصل می ‌شوند، باید بررسی کنند که چه روش یا ترکیبی از تحلیل، با سبک معاملاتی آنها متناسب می‌ باشد. در یک سطح بنیادین، معامله‌ گران برای معاملات فارکس، باید با ارکانِ زیر آشنایی داشته باشند:

تحلیل بنیادین : چون ارزها در یک بازار معامله می‌شوند، شما می‌توانید به عرضه و تقاضا نگاه درک جفت های عمده کنید. به این کار تحلیل بنیادین می ‌گویند. نرخ بهره، رشد اقتصادی، شاغل بودن، تورم، و ریسک سیاسی، عواملی هستند که می‌توانند بر عرضه و تقاضای ارزها تاثیر گذارند.

تحلیل تکنیکال: نمودارهای قیمت، داستان های بسیاری را تعریف می‌کنند و اکثریت معامله ‌گران فارکس برای تصمیم گیریهای معاملاتی خود به آنها وابسته هستند. نمودارها می‌توانند روندها و نقاط مهم قیمت را نشان دهند و اگر معامله‌ گران بدانند چگونه آنها را بخوانند، می‌توانند در آن نقاط به بازار وارد و از آن خارج شوند.

مدیریت پول : بخش ضروریِ معاملات می‌باشد. همه ‌ی معامله ‌گران باید بدانند چگونه سود و زیان های احتمالی خود را ارزیابی کنند و از آن برای تصمیم گیری در مورد ورودها، خروج ها و اندازه‌ معامله استفاده کنند.

معامله ‌گران فارکس این ارکان را به شکل های مختلف به کار می‌برند تا یک استراتژی را برای خود ایجاد کنند که با آن احساس راحتی می ‌کنند. وقتی که آنها بین این سیستم های مرکزی، تعادل یافتند، با به روز بودنشان نسبت به سیاست، سیاست های مالی و پولی و غیره، توجه خود را به کسب تخصص و تسلط یافتن بر مهارت ها معطوف می‌کنند و بر اساسِ اطلاعاتی که در دست دارند، می‌توانند تصمیم های آگاهانه ‌ای بگیرند. یک معامله‌ گر تکنیکال ممکن است از اندیکاتورها یا نمودارهای مختلف استفاده کند و با توجه به این سیگنال های تکنیکال، معاملات خود را انجام دهد. احساسات مشتری می‌تواند یک حسِ درونی را نسبت به حرکت های بازگشتی احتمالی، نقاط ورودی و خروجی، به معامله ‌گر فارکس القا کند.

استانداردهای فناوری: درک IPv6

دنیای اینترنت چند سال پیش به پایان آدرس‌های IPv4 رسید. حتی اگر آسمان به زمین نیاید به منظور تامین آینده سازمان خود نیازمند پذیرش IPv6 می‌باشید. هیچ عذر و بهانه‌ای هم پذیرفته نیست.

امروزه پروتکل اصلی شبکه اینترنت و دیگر شبکه‌ها، IP می‌باشد. بیشتر اینترنت از آدرس‌های IP نسخه ۴ استفاده می‌کنند، تاریخ پیدایش آن به سال ۱۹۸۱ بازمی‌گردد. IPv4 کار خود را با افتخار انجام داده است اما رشد اینترنت بیش از توان پاسخگویی IPv4 بوده است.

IP نسخه ۶ (IPv6) نیز تقریبا به همان دوره تعلق دارد اما با چشم اندازی بلند از ابعاد اینترنت و استفاده از درس‌ها و تجربه‌های به دست آمده در طول رشد اینترنت بر مبنای IPv4 طراحی گردید.

به پایان رسیدن فضا

زمانی که IPv4 در دهه ۱۹۸۰ و در اصل به عنوان یک پروژه تحقیقاتی در آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع (دارپا – DARPA) طراحی شد، اینترنت هنوز در اختیار مهندسین کامپیوتر، دانشمندان و دیگر گروه‌های کوچک مرتبط قرار داشت.

بنابراین زمانی که DARPA یک مقدار ۳۲ بیتی را برای بیشینه تعداد دستگاه‌ها با سقف بیش از ۴ میلیارد انتخاب کرد، دانشمندان کامپیوتری آن را آینده نگرانه تصور کردند با این فرض که در صورت لزوم آنرا تغییر خواهند داد.

طراحان اینترنت در هر دو مورد در اشتباه بودند

در اوایل دهه 1990 مشخص بود که در آینده نه چندان دور بواسطه رشد استفاده از اینترنت، ذخیره آدرس های اینترنتی به انتها می‌رسد. لذا کار بر روی ارتقاء پروتکل شروع شد و همزمان با هدف صرفه جویی در مصرف IP Address، ترفندهایی مانند مترجم آدرس شبکه (NAT) ابداع شد تا استفاده همزمان چند کاربر اینترنت از یک IP Address امکان پذیر شود.

نخستین بازتولید این پروتکل جدید

به عنوان آدرس انترنتی نسل بعدی (IPng – IP Next Generation) شناخته و در RFC 2460 تعریف شد. در طول سال‌ها و به منظور حل مشکلات مرتبط با پروتکل ابتدایی تعاریف اولیه با ۹ نسخه RFC متعاقب آن، بروزرسانی و نسخه فعلی IPv6 در RFC 8200 تعریف شده است که در ماه ژوپیه ۲۰۱۷ رسما ساخته شد.

طول آدرس‌های IPv4، چهار بایت (Octet) و با نقاطی از هم مجزا می‌شوند مانند 12.34.56.78

هر بایت می‌تواند از 0 تا 255 باشد

محدوده مشخص از آدرس‌ها به نهادهای خاص اختصاص داده می‌شود. فهرست محدوده های تخصیص یافته را در اینجا ببینید. هر یک از این تخصیص‌ها برای تمامی آدرس‌هایی است که بایت اول آن با مقدار خاصی بین 0 تا 255 شروع می‌شوند، بنابراین هر یک معادل 1/256 از کل آدرس های اینترنت در IPv4 که بخش بسیار بزرگی از فضای مجازی است.

وزارت دفاع آمریکا مالک چند محدوده آدرس بزرگ است. تعداد دیگری متعلق به سرویس دهندگانی از قبیل Level 3، Cogent و AT&T و دو محدوده متعلق به اپل و کمپانی فورد می‌باشد.

کمبود آدرس‌های

پیش از اینکه کمبود آدرس‌های اینترنتی احساس شود، رزرو نمودن آدرس‌های IP به شکل عمده و کلان بسیار آسان بود. در سال‌های اخیر تا حدودی بیشتر این تخصیص‌های عظیم به سازمان‌های خصوصی برای ثبت نام‌های اینترنتی واگذار شده‌اند.

اگر از اواخر سال ۲۰۱۳ به لیست تخصیص نگاهی داشته باشید بلوک‌هایی که به General Electric، IBM، DuPont، MIT و حتی Hewlett-Packard اختصاص داده شده را مشاهده خواهید نمود.

یک بلوک این چنینی اکنون به عنوان یک شبکه 8/ شناخته می‌شود و شامل تمام آدرس‌هایی است که اولین بایت 8 بیتی آن‌‎ها دارای مقدار خاص می‌باشد. شبکه 24/A تنها یک بایت متغیر دارد و بنابراین ۲۵۶ آدرس در آن است.

این نشانه گذاری Inter-Domain Routing بدون کلاس نامیده و به خوبی در IPv6 استفاده می‌شود. CIDR در اوایل دهه ۱۹۹۰ به منظور کارآمدتر شدن جداول مسیریابی معرفی گردید.

آدرس دهی توسعه یافته IPv6

آدرس‌های IPv6 دارای ۱۲۸ بیت (۱۶ بایت) هستند که عمق سلسله مراتبی آدرس و تعداد کلی آدرس‌ها را نیز به خوبی افزایش می‌دهد. این یک فضای آدرس بسیار بزرگ است که حتی می‌توانیم آن را برای رفتن به نخستین سیاره‎‌ای که در آن ساکن می‌شویم همراه خود داشته باشیم. معماری آدرس دهی IPv6 در RFC 4291 تعریف شده است.

نوشتن یک آدرس IPv6

برای نوشتن یک آدرس IPv6 در متن، جفت‌های بایت (یک فیلد) را با استفاده از هگزادسیمال گروه بندی می‌کنیم و آن‌ها را با کولون جدا می‌کنیم. به عنوان مثال : ABCD:EF01:2345:6789:8765:4321:0FED:CBA9

تعدادی میانبر وجود دارد که معمولا می‌تواند تعدادی کاراکتر را ذخیره کند. به عنوان مثال شما می‌توانید صفرهای نخست را در هر فیلد نادیده بگیرید : بنابراین 2001:DB8:0:0:8:800:200C:417A با 2001:0DB8:0000:0000:0008:0800:200C:417A همسان است.

متداول است در آدرس‌هایی مانند آدرس قبلی هرگاه فیلدهایی متوالی با بایت صفر در آن‌ها وجود دارد این توالی را با کولون‌های خالی جایگزین کنید و بنابراین آدرس مقابل نیز معادل دو آدرس قبلی است : 2001:DB8::8:800:200C:417A

این شیوه اغلب می‌تواند آدرس‌ها را بسیار کوتاه کرده و بنابراین آدرس 0:0:0:0:0:0:0:1 را می‌توان به ::1 تبدیل کند.

آدرس دهی Unicast, anycast, multicast

آدرس‌های IPv6 از نوع Unicast, anycast, multicast هستند. یک آدرس Unicast دقیقا با یک رابط در ارتباط است، که معمولا به معنی یک رابط شبکه بر روی یک کامپیوتر است. این رابط ممکن است چند آدرس Unicast چندگانه مرتبط با آن داشته باشد.

آدرس anycast

یک آدرس anycast مجموعه‌ای از رابط هاست؛ داده ارسال شده به یک آدرس anycast بر اساس پروتکل مسیریابی به یکی از رابط‌ها که نزدیکتر است تحویل داده می‌شود.درک جفت های عمده

آدرس‌های داده پراکنی

IPv4 آدرس‌های داده پراکنی یا broadcast دارد. داده ارسال شده، توسط تمامی آدرس‌های موجود بر روی زیر شبکه دریافت می‌شود. در IPv6 این تابع با آدرس‌دهی multicast جایگزین گردیده است.

یک بسته ارسال شده به یک آدرس multicast توسط تمامی رابط های مرتبط با ان آدرس دریافت می‌شود.

آدرس‌های ویژه نیز وجود دارند.

برای مثال آدرس نامشخص 0:0:0:0:0:0:0:0 – که به صورت :: هم نوشته می‌شود – در مواردی خاص از قبیل آدرس منبع برای یک رابط که هنوز آدرس خود را دریافت نکرده، مورد استفاده قرار گرفته است. روترها بسته‌ها را با آدرس نامشخص (منبع یا مقصد) ارسال نمی کنند

همچنین آدرس loopback یعنی 0:0:0:0:0:0:0:1 وجود دارد که می‌تواند به عنوان ::1 نوشته شود که همانند 127.0.0.1 در IPv4 می‌باشد. در این حالت بسته‌ای که ارسال می‌شود توسط فرستنده آن دریافت می‌شود.

از v4 به v6

به منظور آسان نمودن فرآیند گذار از IPv4 به IPv6 تلاش‌های زیادی صورت گرفت اما هیچگاه این فرآیند به میزان مورد انتظار آسان نبود.

بهترین حالت ممکن مکانیزم پیاده سازی دو حالته است، به این معنی که یک دستگاه یا رابط به منظور پشتیبانی از هر دو نسخه IP پیکربندی گردد. اگر IPv6 به عنوان پروتکل ارجح در پیکربندی تعریف شود، باید IPv6 به طور فزاینده‌ای مورد استفاده قرار گیرد.

ممکن است روزی فرا رسد که IPv4 غیر مرسوم باشد که تا آن روز مدت زیادی طول خواهد کشید.

هم اکنون تمام پروتکل‌های مهم اینترنت و تقریبا تمامی نرم افزارهای کاربردی مهم از IPv6 پشتیبانی می‌کنند برای مثال، DNS آدرس‌های IPv4 را به صورت رکورد A و آدرس‌های IPv6 را به صورت AAAA ذخیره می‌کند.

هنگامی که تمام پروتکل‌های شبکه، سازگار با IPv6 باشند – که بر روی سیستم عامل‌های مدرن به طور پیشفرض فعال است – می‌توانید لایه کاربردی را نیز انتقال دهید.

از مزایای فضای آدرس کلان

یکی از مزایای فضای آدرس کلان IPv6 این است که نیاز به NAT را به شدت کاهش می‌دهد. NAT اجازه استفاده از محدوده‌های IP خصوصی بر روی LAN (به عنوان مثال، 10.0.0.0/8, 192.168.0.0/16) و اشتراک گذاری یک آدرس اینترنتی خارجی را می‌دهد.

این شیوه مرسوم پیکربندی در بیشتر شبکه‌های IPv4 می‌باشد. اما NAT با بعضی از برنامه‌های کاربردی مشکل ساز است، چرا که مستلزم تغییر آدرس و پورت در سربرگ‌های بسته (Packet headers) توسط روتر می‌باشد.

اگر تعداد کافی از آدرس‌های منحصر بفرد جهانی برای یک سازمان وجود داشته باشد، نیازی به NAT نیست هر چند در حال حاضر نیز می‌تواند در IPv6 کماکان مورد استفاده قرار گیرد.

مدت‌ها پیش از اینکه تصوری از اتصال به شبکه از طریق IPv6 وجود داشته باشد، پروتکل های tunneling متعددی توسعه یافت و از آن زمان‌ها خیلی گذشته است. اگر سیستم‌های فعلی شما قادر به اجرای IPv6 نیستند، احتمالا خیلی قدیمی هستند و بروزرسانی آن‌ها باید اولویتی بالاتر از IPv6 داشته باشند.

IPsec

یک پروتکل لایه شبکه (OSI Layer 3) است که اجازه می‌دهد دو میزبان احراز هویت شده و با استفاده از رمزنگاری قوی، رمزگذاری شوند. IPsec پروتکل غالب برای شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) می‌باشد.

اصل این پروتوکل برای IPv6 توسعه یافت اما گروه‌های قابل توجهی اصرار به امکان الحاق این پروتکل و پروتکل های مرتبط با مبادله کلید اینترنت (IKE) به IPv4 را داشتند که منجر به گنجاندن آن در IPv4 شد.

در اصل، این پروتوکل یک ویژگی اجباری برای تمامی توسعه‌های IPv6 بود اما IETF تصمیم (منطقی) گرفت IPsec را به جای یک الزام به یک پیشنهاد (Recommendation) تبدیل کند تا اجازه دهد IPv6 ساده‌تر پیاده سازی شود.

تغییرات قالب بسته/سربرگ

طراحان IPv6، بر اساس درس‌هایی که از IPv4 آموختند، فرصت را برای ساده سازی و منطقی نمودن قالب Header/Packet، مغتنم شمردند. تعداد زیادی فیلد که در IPv4 الزامی به حساب می‌آیند در IPv6 افزونه‌هایی انتخابی هستند. تغییرات به این معنی است که روترها در موارد عادی، وظایفی بسیار ساده‌تر دارند.

fragmentation/ reassembly

یکی دیگر از ساده سازی‌های عمده برای روترها از این حقیقت حاصل می‌شود که گشودن و درک جفت های عمده بازچینش fragmentation/ reassembly بسته‌ها، به نودهای مبدا و مقصد سپرده می‌شود و نه روترها. همچنین ممکن است این کار در لایه پایین‌تر و بطور مشخص Ethernet نجام پذیرد.

همانطور که در پایین اشاره شده است در بخش بهبودهای امنیتی، قواعد دیگری در رابطه با packet fragmentation برای پیشگیری از خطاهای امنیتی وجود دارد.

پشتیبانی بهبود یافته برای افزونه‌ها و گزینه‌ها

افزونه‌های پروتکل IPv6 می‌توانند به عنوان سربرگ‌هایی header اختیاری بدون اثرگذاری بر ساختار بسته هسته پیاده سازی شوند. IPv6 RFC خود چندین افزونه را شامل می‌گردد :

سربرگ گزینه‌های Hop-by-Hop

به منظور انتقال اطلاعات اختیاری که ممکن است توسط هر گره در طول مسیر تحویل بسته، بررسی و پردازش گردد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
سربرگ مسیریابی : توسط منبع (source) به منظور فهرست کردن یک یا چند گره در مسیر بسته به سمت مقصد که از آنها عبور می‌کند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

سربرگ پراکندگی

به منظور ارسال بسته‌ای بزرگتر از سقف تعریف شده در MTU توسط یک منبع (source) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ظرفیت برچسب گذاری جریان

یک منبع می‌تواند یک برچسب 20 بیتی به سربرگ‌ سلسله‌ بسته‌هایی که احتمالا بخاطر برخی اپلیکیشن‌های بلادرنگ و در جریان، تمایل دارد تا مقصد را به عنوان یک رشته، یا جریانی از بسته‌ها ببینند اضافه کند.

برچسب به عنوان یک علامت برای روترها و سوئیچ‌ها عمل می‌کند تا بسته‌ها را در مسیر خروجی یکسانی قرار دهند تا از مرتب سازی مجدد آن‌ها جلوگیری کند.

بهبود امنیت و قابلیت اطمینان

ویژگی‌های متعددی در IPv6 امنیت را بهبود می‌بخشد یا دست کم توسعه امنیتی را تسهیل می‌نماید.

نوع رفتار میزبان‌ها و روترها به منظور جلوگیری از رفتارهای مخرب به روش‌های مختلفی صورت می‌گیرد. لیست کامل آن طولانی بوده اما در اینجا به نمونه‌هایی اشاره می‌کنیم:

ایجاد آدرس

همانطور که در بالا اشاره شد فضای آدرس گسترده از IPv6 به این معنی است که تمام میزبان‌ها می‌توانند آدرس‌های واقعی خود را در اینترنت دریافت کنند. این امکان از جهات مختلف خوب است، اما منجر به نگرانی‌های امنیتی شده است.

یک آدرس IP جهانی منحصر به فرد، ترکیب شده با رابط جاسازی شده (IID که به طور کلی یک آدرس MAC کارت شبکه است)، می‌تواند برای ردیابی حرکت یک دستگاه خاص و کاربر هر جا که می‌رود استفاده شود.

راه حل

این است که میزبان یک مقدار IID تصادفی بزرگ و مبهم ایجاد کند، تا روتر به عنوان IID به میزبان‌های خارجی ارائه دهد.

هر دو آدرس IP و IID بدون از دست دادن اتصال می‌توانند در طول زمان برای کاربر و دستگاه تغییر کنند.

چندین پروتکل برای ایجاد و مدیریت اینگونه از IID ها وجود دارد.

IPv6 شامل یک بخش، به عنوان بخشی از پیکربندی خودکار آدرس فاقد وضعیت (SLAAC) است.

که این خود سیستم تخصیص آدرس IP مشابه DHCP (و در IPv6 مشابه DHCPv6) می‌باشد.

پراکندگی سربرگ بسته

سربرگ‌های بسته پراکنده، برای مدتی طولانی مشکلاتی را برای دیواره‌های آتش (Firewalls) و دیگر نرم افزارهای شبکه پدید آوردند.

یک دیواره آتش بدون وضعیت (Stateless) با بسته پراکنده، در جایی که زنجیره سربرگ‌ها چندین قطعه را شامل می‌شود ممکن است عدم اطلاعات کافی، در تشخیص اینکه آیا باید بسته را منتقل کند و سپس آن را حذف کند یا آن و بسته‌های پراکنده‌ای که دنبال می‌کند را انتقال دهد،

احتمالا بر خلاف سیاست‌های تعیین شده عمل کند. در نتیجه چنین پراکندگی‌هایی گاهی برای فرار از کنترل‌های امنیتی مورد استفاده قرار گرفته است.

برای جلوگیی از آن، RFC 7112 نیازمند آن است که وقتی یک میزبان، یک بسته IPv6 را جدا کند، باید کل زنجیره سربرگ در بسته اول را شامل شود.

آیا وقت آن نیست تا IPv6 را بپذیرید ؟

سال های زیادی است که از معرفی IPv6 می‌گذرد. این زمان تا اندازه‌ای صحیح و منطقی است زیرا رشد IPv6 تصاعدی بوده است. گوگل یک نمودار عمومی از درصد کاربرانی که با IPv6 متصل شده‌اند را گردآوری کرده است. این عدد اخیرا 25 درصد بوده است که میزان درصد بالایی است.

نمودار عمومی گوگل از درصد کاربرانی که با IPv6 متصل شده‌اند

ما در نقطه‌ای هستیم که همچنان می‌توانید IPv6 را نادیده بگیرید.

اما تجربه به ما ثابت کرده است که چنین رفتاری در این موقعیت از یک تصمیم خوب فاصله دارد.

واقعیت این است که مخازن آدرس‌های عمومی IPv4 سال‌ها پیش به آخر رسیده است.

هر تلاش منطقی به منظور برنامه ریزی برای آینده، انتخاب IPv6 را شامل می‌شود.

IPv6ممکن است درنگاه شما جدیدباشد، اما سابقه‌ای 20 ساله را در پس خود دارد و یک فناوری کاملابالغ محسوب می‌گردد.